Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

μνήμες ραδιοφώνου

Είναι περίεργο, και σίγουρα θέμα ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος το πώς γεγονότα του παρελθόντος και πιο συγκεκριμένα των παιδικών μας χρόνων μας συνοδεύουν και συγχρόνως μας στιγματίζουν με έναν περίεργο τρόπο σε όλη μας την ζωή. Η μικρή μας ιστορία ξεκινάει πριν από αρκετά χρόνια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού μιας και είχα την τύχη να περνάω κάποια Σαββατοκύριακα μαζί τους δίνοντας την ευχέρεια στους γονείς μου να γλιτώνουν από τον μικρο τους τύραννο και συγχρόνως να προετοιμάζονται πυρετωδώς για το νέο μέλος της οικογενείας .....Όπως καταλαβαίνετε η έννοια "είχα την τύχη " τότε δεν έπαιζε ,διότι τα θέλω με τα πρέπει ήταν σε πλήρη αντίφαση και το Σαββατοκύριακο συνήθως εκ των πραγμάτων κυλούσε σε μια μορφή μικρού κατηχητικού.Το σπίτι της γιαγιάς και του παππού ήταν βαρύ πολύ βαρύ.Βαριά έπιπλα, βαριές κουρτίνες, ταπετσαρίες στους τείχους, μεγάλοι πολυέλεοι και ατελείωτοι πίνακες  συνυπήρχαν στον χώρο δίνοντας την αίσθηση μιας παρ ακμάζουσας  χλιδής του κάποτε.Ο παππούς αυστηρό άτομο, με μετρημένες κουβέντες με αντιμετώπιζε  περισσότερο σαν ενήλικα και λιγότερο σαν τον πιτσιρικά που προσπαθεί να βρει κώδικες επικοινωνίας. Μόνιμο πρόβλημα το μικρο δερμάτινο τρανζίστορ του που δεν ήθελε να το αγγίζω με τίποτα.Κλασική ατάκα του "βλέπεις, ακούς, δεν αγγίζεις " Και πάλι εγώ τα ίδια, και η καψούρα με το μικρο δερμάτινο τρανζίστορ τελειωμό δεν είχε.Όσο για την γιαγιά είχε δυο χόμπι, την ζωγραφική και την ζαχαροπλαστική. Κλασική γιαγιά δεν ήτανε, αγνοώντας παντελώς το μικρόν της ηλικίας μου μπορούσε να μου μιλάει για ώρες για ζωγραφική, αισθητική, ακόμα και για ζαχαροπλαστική έχοντας την περίεργη πεποίθηση ότι αντιλαμβάνομαι τα πάντα. ( Πολύ μεγαλύτερος κατάλαβα πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στη ζωή μου αυτά που δεν καταλάβαινα τότε.) Μεγαλώνοντας δυστυχώς δεν τους έβλεπα τακτικά, αραιά και που περνουσα για κανένα χαρτζιλίκι και πάλι άφαντος. Και ειλικρινά μετανιώνω που δεν βρήκα τον χρόνο να καθίσω δίπλα στο γεροντάκι με το δερμάτινο τρανζίστορ να ξανά ψάξουμε τους χαμένους κώδικες του παρελθόντος, μιας και δεν υπάρχει πια .Έψαξα όμως το μικρο δερμάτινο τρανζίστοράκι του, πιστεύοντας ότι θα εγκλώβιζα μέσα σε αυτό όλες τις παιδικές μου μνήμες και συγχρόνως και θα το έβλεπα, και θα το άκουγα, και θα το άγγιζα. Μάταιο, δεν το βρήκα ποτέ, ίσως πάλι ο παππούς να το πήρε μαζί του, ίσως πάλι νάνε ο λόγος που ακόμα και σήμερα συλλέγω ραδιόφωνα.                                                                                                  

7 σχόλια:

  1. Το ραδιόφωνο για εμένα εξακολουθεί να είναι η πρώτη μου αγάπη και επιλογή.
    Είμαι τόσο αναλογικό άτομο τελικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όποιος μεγάλωσε χωρίς παππού και γιαγιά είναι ορφανος.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσα πράγματα δεν προλάβαμε να τους ρωτήσουμε πριν γίνουν φωτογραφίες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζουζουνίτσα μου χάρηκα που σε βρήκα χαμένη στις μνήμες μου και στα τρανζιστοράκια μου !!! πολλά φιλιά !!!

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...