Iggy Pop - Livin On The Edge Of The Night 1989

1. Livin On The Edge Of The Night
    2  Passenger
    3. Nightclubbing
    4. China Girl                                                                                 

 Ίσως ένας από τους εκκεντρικότερους καλλιτέχνες της δεκαετίας του 60 που χωρίς κανένα αντικαθεστωτικό μανιφέστο και με το δάχτυλο μονίμως ακουμπισμένο στο κουμπί της αυτοκαταστροφής, κατάφερε να καθιερωθεί ως ένα στοιχείο ανατροπής δημιουργώντας από το τίποτα ένα ολόκληρο κίνημα.

 Την εποχή που οι άλλες μπάντες συγκεκαλυμμένα προσπαθούσαν να κάνουν αναφορές στο LSD με ταξιδιάρικους μεταφυσικούς στίχους,ο Iggy μεταμορφωνόταν στην black άποψη των πραγμάτων, με ακραίες σκηνικές παρουσίες, με έναν ακατέργαστο και αυθόρμητο ήχο και στίχο, που θα λειτουργούσε ως καταλύτης σε αυτό που ονομάστηκε αργότερα punk rock.
Αν και η ουσιαστική μουσική του καριέρα ξεκινά το 1977, έχει δώσει το στίγμα του από το 1967 δημιουργώντας τους "(Psychedelic) Stooges" με τον Ron Asheton (κιθάρα) τον Ron Scott (ντραμς) και τον Dave Alexander (μπάσο) και αυτό που θα μείνει στην ιστορία δεν είναι τόσο τα τρία LP που συνολικά ηχογράφησαν (και πήγαν άπατα) μέχρι και την οριστική διάλυση τους το 1974,όσο η επιεικώς νέα τάση σκηνικής παρουσίας ενός μουσικού που πέρα από τις χρήσεις και τις καταχρήσεις είχε τον τρόπο να εκστασιάζει το κοινό του με αδιανόητες ακρότητες αποδεικνύοντας ότι η μουσική μπορεί να παίζει πολλές φορές σε έναν δεύτερο σκηνικό πλάνο.

Αναμφισβήτητα τα επόμενα χρόνια παρά την εξάρτηση του από την ηρωίνη και τις κατά καιρούς μουσικές του παύσεις, σε μια σόλο καριέρα πλέoν, κατάφερε να αποδείξει με μια σειρά από πετυχημένα άλμπουμ"Real Wild Child" Single 1986,"Blah Blah Blah" 1986, "Brick By Brick" 1990, πόσο ιδιαίτερος στην πραγματικότητα καλλιτέχνης είναι.Ο Iggy Pop εξακολουθεί να μαγεύει το κοινό του μέχρι σήμερα με νέες δισκογραφικές δουλειές "Beat'Em Up 2001,"Skull Ring" 2003,"Preliminaires" 2009, όσο για την σκηνική του παρουσία, είναι ελαφρώς λιγότερο καταστρεπτική και απεχθής από τριάντα χρόνια πριν.

Charles Bukowski (καμιά φορά η αλήθεια είναι κυνική και μεθυσμένη...)

Kenny Burrell midnight blue (1967)

1. Chitlins con Carne  5:30
2. Μule (Burell,Major Holley,Jr.)  6:56
3. Soul Lament  2:43
4. Midnight Blue  4:02
5. Wavy Gravy  5:47
6. Gee Baby, Ain;t I Good to You  4:25
7. Saturday Night Blues  6:16
8. Κenny'sSound  4:43
9. K Twist  3:36


Μια καταπληκτική συνεργασία του Kenny Βurrell με τον σαξοφωνίστα Stanley Turrentine, τον μπασίστα Major Holley,τον ντραμίστα Bill English και τον κονκανίστα Ray Barretto σε ένα θαυμάσιο μείγμα μουσικής αρμονίας που σε οδηγεί αβίαστα στις πιο δυσδιάκριτες και βαθύτερες αποχρώσεις της blues/jazz μουσικής χωρίς κανένα παραπάτημα, χωρίς τίποτα το περιττό.
Ο εν ζωή Kenny Burrell δεν είναι ένας τυχαίος μουσικός,γεννήθηκε το 1931 στο Ντιτρόιτ και θεωρείται ένας από τους καλύτερους sideman(μουσικός που δεν είναι τακτικό μέλος συγκροτήματος) jazz κιθαρίστες της εποχής του. Το χαλαρό,άνετο αλλά και γεμάτο αυτοπεποίθηση ερμηνευτικό του στυλ τον καθιερώνει το 1951 στο πλευρό του Dizzy Gillespie ως sideman κιθαρίστα για να ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια συνεργασίες με αστέρια όπως John Coltrane,  Gil Evans, Sonny Rollins, Jimmy Smith....
Στο συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρώ ότι καταθέτει το δικό του όραμα, απόλυτα σωστά πλαισιωμένο από ιδιαίτερους μουσικούς, συμπυκνωμένο σε εννέα αριστουργήματα.