μουσικολογώντας

Είναι αλήθεια και δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια καινούργια μουσική έννοια, που ονομάζεται " Μουσικός κανιβαλισμός ". Ίσως ο όρος είναι αδόκιμος αλλά σίγουρα είναι άκρος ρεαλιστικός και το λέω αυτό επειδή πιστεύω ότι για να έχεις μουσική ταυτότητα σήμερα οφείλεις να ανακαλύψεις μια μουσική γωνιά που να είναι όσο το δυνατόν απάτητη. Από την άλλη αν υποθέσουμε ότι η μουσική είναι τρόπος έκφρασης συναισθημάτων,σκέψεων, κ.λπ. γιατί πρέπει να ταυτίζετε με την γενικότερη κοινωνική απαξίωση την στιγμή που η τέχνη δεν έχει περιορισμούς άρα  και καμία ανάγκη μετριότητας? Τι είναι αυτό που κάνει τον καλλιτέχνη να στερείτε έμπνευσης με αποτέλεσμα να ανακυκλώνετε μέσα στης ίδιες μουσικές φόρμες καταλήγοντας πάντοτε σε ένα μέτριο αποτέλεσμα? Δεν είναι επίσης περίεργο το ότι έχει αντικατασταθεί η διαχρονικότητα με την εφήμερη αμφιλεγόμενη επιτυχία? Το κομμάτι των Deep Purple "Child in time " είναι γραμμένο πριν σαράντα χρόνια περίπου και ακόμα ακούγετε, το κομμάτι Viva La Vida των Coldplay που ήταν επιτυχία το 2008 αμφιβάλω αν θα το θυμάται κανείς στα επόμενα δυο χρόνια. Και για γίνω πιο σαφής και μη θέλοντας να ακυρώσω συλλήβδην (βλ.sissi να μαθαίνεις ) την κάθε μουσική προσπάθεια, το ποσοστό των καλών κομματιών σε συνάρτηση με την πληθώρα των συγκροτημάτων που υπάρχουν σήμερα είναι πολύ μικρο, αλλά και το ποσοστό των επιτυχιών που διαμορφώνει την αναγνωρισιμότητα ενός συγκροτήματος είναι επίσης πολύ χαμηλό. Παρ. Οι Archive συγκρότημα αρκετά γνωστό με δέκα δίσκους στο ενεργητικό τους από το 1996 με πέντε επιτυχίες '' Lights, Collapse Collide, You make me feel, Again, Londinium." Επίσης οι Madrugada γνωστό συγκρότημα με έξι δίσκους στο ενεργητικό τους από το 1995 με πέντε επιτυχίες " Strange colour blue, The lost gospel, Majesty, Black mambo."διαλύθηκαν το 2008. Δηλαδή δυο καταξιωμένα σχήματα ουσιαστικά κάναν δέκα επιτυχίες σε δεκαέξι χρόνια, αυτό θεωρείτε με τα σημερινά δεδομένα άθλος, ΣΥΝΕΧΊΖΕΤAI...