Απίστευτος Δανός αρχιτέκτονας και σχεδιαστής επίπλων περισσότερο γνωστός για την εξέχουσα καριέρα του ως σχεδιαστής επίπλων και αντικειμένων παρά ως αρχιτέκτονας είναι ο απόλυτος υπερασπιστής και εκφραστής του μοντερνιστικού κινήματος στη Δανία με έργα όπως οι καρέκλες "The Swan" "The Egg" "Ant Chairs" που συνδυάζουν ιδανικά τα στοιχεία του μοντερνισμού με την αγάπη των Σκανδιναβών σχεδιαστών για το νατουραλισμό.
Το 1958 αναλαμβάνει να σχεδίαση το ξενοδοχείο Radisson SAS Royal Hotel στην Κοπεγχάγη καθώς επιμελείται και της διακόσμησης του, σχεδιάζοντας τα πάντα,έπιπλα,φωτιστικά,υφάσματα,μαχαιροπίρουνα,ποτήρια, κ.λπ.συνδυάζοντας απόλυτα αρχιτεκτονική και design. (Αν μείνετε σε αυτό το ξενοδοχείο φροντίστε να κλείσετε το δωμάτιο Νο 606,είναι ένα μοντερνιστικό αριστούργημα που παραμένει σχεδόν ανέγγιχτο.) Αυτό το μνημειώδες ξενοδοχείο αργότερα επιλέχθηκε από τον Stanley Cubrik για την ταινία "2001 A Space Odyssey"
Η σχεδίαση του Jacobsen ουσιαστικά είναι "σύγχρονη" και "εκλεκτική" συνδυάζοντας πάντοτε την καλαισθησία με την δομική συνοχή κατάφερε να αναδειχθεί ως ο πλέον σημαντικότερος Δανός αρχιτέκτονας και εκφραστής του μοντερνισμού. Η Πρεσβεία της Δανίας στο Λονδίνο, το Κολλέγιο Merton στην Οξφόρδη, η Εθνική Τράπεζα στην Κοπεγχάγη, είναι μερικά από τα κτίρια που φέρουν την υπογραφή του.
Σε πιο μικρή κλίμακα ο Jacobsen δημιούργησε εκτός των άλλων μια σειρά από σκευή σερβιρίσματος του καφέ που ανέλαβε να "ρετουσάρει" ο σχεδιαστής ρούχων Paul Smith σε μια ετεροχρονισμένη συνεργασία που είχε σαν αποτέλεσμα την παρουσίαση δυο νέων σειρών που ονομάζονται Addcolour και Statement dy Arne Jacodsen and Paul Smith.
Αρκετά μοντέρνα σχέδια του από το 1925 και μετά παραμένουν η αντιγράφονται απο την μαζική παραγωγή δημιουργώντας ακόμα και παραλλαγές της αρχικής μορφής τους.
Ο Arne Jacobsen θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρισμένος αρχιτέκτονες και designer του 20ου αιώνα και το έργο του ως και σήμερα αποτελεί σπουδή ακόμα και για τους πιο προχωρημένους σύγχρονους σχεδιαστές.
Η ταλαντούχα νεαρή τραγουδίστρια από την Βρετανία που σπάει όλα τα ρεκόρ, είναι η μοναδική καλλιτέχνης από το 1964 που κατάφερε μετά τους Beatles να εχει δυο τραγούδια στο Top 4 UK singles chart και δυο albums στο Top 5 του UK Albums chart, ταυτόχρονα την ίδια εβδομάδα.Στα είκοσι της στα βραβεία Grammy κερδιζει τους τίτλους Best Faemale pop performance και Best new artist. Το " Rolling in the deep " που συμπεριλαμβάνετε στον νέο της δίσκο με τίτλο ADELE 21, είναι ένα τραγούδι που πολύ πετυχημένα κινείται από την Folk στα blues και την soul, μιλά για το τέλος μιας σχέσης και αντίθετα με τα singles του προηγούμενου πρώτου δίσκου της που χαντακώνετε κάπως η εξαίσια φωνή της, εδώ έχει γίνει τόσο καλή δουλειά, που αναδεικνύει άψογα τα φωνητικά της ευτραφούς Αγγλιδούλας. 
Είναι περίεργο, και σίγουρα θέμα ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος το πώς γεγονότα του παρελθόντος και πιο συγκεκριμένα των παιδικών μας χρόνων μας συνοδεύουν και συγχρόνως μας στιγματίζουν με έναν περίεργο τρόπο σε όλη μας την ζωή. Η μικρή μας ιστορία ξεκινάει πριν από αρκετά χρόνια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού μιας και είχα την τύχη να περνάω κάποια Σαββατοκύριακα μαζί τους δίνοντας την ευχέρεια στους γονείς μου να γλιτώνουν από τον μικρο τους τύραννο και συγχρόνως να προετοιμάζονται πυρετωδώς για το νέο μέλος της οικογενείας .....Όπως καταλαβαίνετε η έννοια "είχα την τύχη " τότε δεν έπαιζε ,διότι τα θέλω με τα πρέπει ήταν σε πλήρη αντίφαση και το Σαββατοκύριακο συνήθως εκ των πραγμάτων κυλούσε σε μια μορφή μικρού κατηχητικού.Το σπίτι της γιαγιάς και του παππού ήταν βαρύ πολύ βαρύ.Βαριά έπιπλα, βαριές κουρτίνες, ταπετσαρίες στους τείχους, μεγάλοι πολυέλεοι και ατελείωτοι πίνακες συνυπήρχαν στον χώρο δίνοντας την αίσθηση μιας παρ ακμάζουσας χλιδής του κάποτε.Ο παππούς αυστηρό άτομο, με μετρημένες κουβέντες με αντιμετώπιζε περισσότερο σαν ενήλικα και λιγότερο σαν τον πιτσιρικά που προσπαθεί να βρει κώδικες επικοινωνίας. Μόνιμο πρόβλημα το μικρο δερμάτινο τρανζίστορ του που δεν ήθελε να το αγγίζω με τίποτα.Κλασική ατάκα του "βλέπεις, ακούς, δεν αγγίζεις " Και πάλι εγώ τα ίδια, και η καψούρα με το μικρο δερμάτινο τρανζίστορ τελειωμό δεν είχε.Όσο για την γιαγιά είχε δυο χόμπι, την ζωγραφική και την ζαχαροπλαστική. Κλασική γιαγιά δεν ήτανε, αγνοώντας παντελώς το μικρόν της ηλικίας μου μπορούσε να μου μιλάει για ώρες για ζωγραφική, αισθητική, ακόμα και για ζαχαροπλαστική έχοντας την περίεργη πεποίθηση ότι αντιλαμβάνομαι τα πάντα. ( Πολύ μεγαλύτερος κατάλαβα πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στη ζωή μου αυτά που δεν καταλάβαινα τότε.) Μεγαλώνοντας δυστυχώς δεν τους έβλεπα τακτικά, αραιά και που περνουσα για κανένα χαρτζιλίκι και πάλι άφαντος. Και ειλικρινά μετανιώνω που δεν βρήκα τον χρόνο να καθίσω δίπλα στο γεροντάκι με το δερμάτινο τρανζίστορ να ξανά ψάξουμε τους χαμένους κώδικες του παρελθόντος, μιας και δεν υπάρχει πια .Έψαξα όμως το μικρο δερμάτινο τρανζίστοράκι του, πιστεύοντας ότι θα εγκλώβιζα μέσα σε αυτό όλες τις παιδικές μου μνήμες και συγχρόνως και θα το έβλεπα, και θα το άκουγα, και θα το άγγιζα. Μάταιο, δεν το βρήκα ποτέ, ίσως πάλι ο παππούς να το πήρε μαζί του, ίσως πάλι νάνε ο λόγος που ακόμα και σήμερα συλλέγω ραδιόφωνα. 
