Ένα από τα εξαιρετικά ταλέντα της bebop και swing περιόδου και μια από τις σημαντικότερες λευκές φωνές της Jazz της δεκαετίας του50 είναι η Anita O'Day.Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1919 στο Σικάγο και ξεκίνησε να εμφανίζεται σε τοπικά κλαμπ στα 19 της.Παρά το γεγονός ότι η φωνή της δεν είχε κάποια ιδιαίτερη έκταση και σαφώς δεν συγκρίνετε με φωνάρες όπως της Ella Fitzgerald η χροιά της όσο και η ερμηνεία της την καθιστούν ιδιαίτερη μέσα από μια νωχελική "κουλ" προσέγγιση. Η συνεργασία της με τον Gene Krupa και αργότερα με την ορχήστρα του Stan Kenton την καθιερώνουν, αναδεικνύοντας μια νέα σχολή τραγουδιστών.Η άψογη αίσθηση του χρόνου και οι εξαιρετικές μουσικές της γνώσεις την επιτρέπουν να χειρίζεται με άνεση και τα πιο δύσκολα-γρήγορα κομμάτια.Η γλυκύτατη Anita O' Day πέθανε στης 23 Νοεμβρίου 2006.
''Πρωινό ξύπνημα'' Θα σας πρότεινα ένα εναλλακτικό μουσικό πρωινό ξύπνημα τουλάχιστον για αυτούς που η πρωινή τους διάθεση είναι εμπλουτισμένη με όλη εκείνη την ανυπόφορη, ανάποδη και μίζερη γκρίνια της μαλακίας, αγνοώντας την σημαντικότητα της καλημέρας και επειδή έχω την τύχη να μην ανήκω στην ομάδα "ξυπνάω και γαμάω", θα σας πρότεινα ανεπιφύλαχτα το " sway " που ερμηνεύει καταπληκτικά η Rosemary Clooney με την χαρακτηριστική ανεπιτήδευτη φωνάρα της, μήπως και βοηθήσει να ξεκινήσει η μέρα σας χορεύοντας.......καλημέρα.
Οι " Puressence "έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 15 live εμφανίσεις στην χώρα μας και αυτό αποδεικνύει ότι έχουν ένα φετιχιστικό κοινό που τους γουστάρει τρελά. Η μπάντα από το Manchester σχηματίστηκε το 1992 διαθέτοντας κάθε θετικό στοιχείο που χρειάζεται ένα συγκρότημα για να ξεχωρίσει, έχοντας ένα καθαρό στίγμα μουσικής που τουλάχιστον σου δίνει την εντύπωση ότι ήρθαν για να μείνουν. Η πρώτη δισκογραφική δουλεία PURESSENC (1996) όσο και δεύτερη ONLY FOREVER (1998) τους καθορίζει προδιαγράφοντας μια θετικά εξελικτική πορεία που όμως ποτέ δεν ήρθε διότι παρέμειναν εγκλωβισμένοι στις αρχικές τους νόρμες.Το να εξελίσσεσαι δεν θα πει ότι χάνεις το ύφος σου, και σίγουρα στην περίπτωση των Puressence έχουν πάψει πλέον να εκπλήσσουν ανακυκλώνοντας κάτι που ήδη έχει αρχίσει να κουράζει.Το τελευταίο τους άλμπουμ "SOLID STATE RECITAL"(2011) δεν παύει να είναι μια βουτιά στο παρελθόν τους και επιλέγοντας το "When your eyes close" σαν την καλύτερη στιγμή του δίσκου, κλείνω την προσωπική μου ίσως αυστηρή άποψη.
Πληροφοριακά θα εμφανιστούν το Σάββατο 5 Νοεμβρίου, στην Αρχιτεκτονική στο Γκάζι, όσοι πιστοί προσέλθετε.
Ένα πλάσμα τόσο μαγικό τόσο ιδιαίτερο, έφυγε τόσο απρόσμενα νωρίς αφήνοντας πίσω του ένα απόηχο τρυφερότητας, θλίψης, ευαισθησίας. Το μόνο που απομένει είναι κάπου κάπου να την θυμόμαστε σε μια εποχή που η ευαισθησία τείνει να γίνει αδυναμία....
Αν και είχα καταλήξει στην επιλογή του θέματος, μιας και δεν είμαι αμιγώς μουσικό blog και καθότι υπάρχουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου μια σειρά θεμάτων τόσο επίκαιρων και συγχρόνως τόσο διαστρεβλωμένων μέσα από μεταφυσικές, φοβικές και ηθικοφανείς απόψεις δημοσιογράφων, πολιτικών, καθηγητών κ.λπ με σκοπό της αδρανοποίηση και την άνευ όρων παράδοση - αποδοχή του κόσμου που θα άξιζε μια μακροσκελέστατη αναφορά. Αντ' αυτού και επειδή η διάθεση μου είναι κάπως σήμερα,(πανσέληνος γαρ) αποφάσισα να τριπλάρω εύστοχα το θέμα κάνοντας ένα ταξιδάκι στην Ολλανδία και γνωρίζοντας τους Gare du Nord, ενα Ολλανδικό-Βέλγικο μουσικό δίδυμο σχήμα. (Ferdinand Lancee) κιθάρα και (Barend Fransen) σαξόφωνο ως βασικά στελέχη του γκρουπ και την ηδονιστικά αισθησιακή Ιταλίδα Dorona Alberti (έχει κάτι από Lewinsky ) στα φωνητικά.Η μουσική τους χαρακτηρίζετε jazz- funk και στην δεκαετή μουσική τους πορεία έχουν κυκλοφορήσει εφτά άλμπουμ,θα ξεχώριζα το sex 'n' jazz (2007 πλατινένιος)ως το καλύτερο τους και σίγουρα η συμμετοχή της Dorona Alberti δίνει ένα ρυθμό και έναν αέρα Παριζιάνικου jazz club.
Άκουσα την Μποφίλιου να το τραγουδάει και ψηλοτρόμαξα και είπα να το θυμηθούμε, είναι το "Safe from harm" από το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο ( Blue Lines 1990) και συμπεριλαμβάνεται σε ένα best of που συγκεντρώνει μερικές από τις πλέον σημαντικές στιγμές της δισκογραφικής τους καριέρας.
Οι Massive Attack αν και δεν είχαν πότε καμία τεράστια εμπορική επιτυχία, έχουν αφήσει το στίγμα τους επηρεάζοντας και επαναπροσδιορίζοντας την trip hop μουσική της δεκαετίας του 90.Σήμερα, χωρίς να είναι στην πρότερη τους ακμή και πάντα συγκρινόμενοι από την επιτυχία των πρώτων τριών άλμπουμ, έχεις την αίσθηση ότι έχουν χάσει λίγο τον δρόμο,πάραυτα το τελευταίο άλμπουμ τους με τίτλο "Heligoland" είναι αρκετά καλό αποπνέοντας μια φρεσκάδα δείχνοντας ότι θέλουν να παραμείνουν στο προσκήνιο πάρα την μακρόχρονη απουσία τους.
''Πρωινό ξύπνημα'' Θα σας πρότεινα ένα εναλλακτικό μουσικό πρωινό ξύπνημα τουλάχιστον για αυτούς που η πρωινή τους διάθεση είναι εμπλουτισμένη με όλη εκείνη την ανυπόφορη, ανάποδη και μίζερη γκρίνια της μαλακίας, αγνοώντας την σημαντικότητα της καλημέρας και επειδή έχω την τύχη να μην ανήκω στην ομάδα "ξυπνάω και γαμάω", θα σας πρότεινα ανεπιφύλαχτα το " sway " που ερμηνεύει καταπληκτικά η Rosemary Clooney με την χαρακτηριστική ανεπιτήδευτη φωνάρα της, μήπως και βοηθήσει να ξεκινήσει η μέρα σας χορεύοντας.......καλημέρα. 
